Co nowego...

 Ostatnio nie ma mnie tutaj bo... piszę. I tak mi się dobrze pisało, że powstało pewne opowiadanie, które swoją premierę będzie miało w czerwcu. Tak to już czasami jest, jak jakaś historia zrodzi się w głowie i nie daje spokoju. Tak było i tym razem, nawet po nocach mnie męczyła dlatego musiałam ją spisać. 

Plany na ten rok: Kontynuacja cyklu z filiżanką czyli: Galerii spełnionych marzeń i Przy filiżance kawy już w maju. Książka będzie miała tytuł : Krajobraz po burzy i to będzie ostatnia część trylogii. W czerwcu moje opowiadanie "Przy dźwiękach muzyki", które właśnie niedawno skończyłam. I jeszcze szykuję coś specjalnego na grudzień. Ale myślę, że to na tym nie będzie koniec i coś nowego przyjdzie mi do głowy. A teraz mały fragment opowiadania:) Może kogoś z Was skuszę:)))

"Stałam i wpatrywałam się z niedowierzaniem w plakat, który wisiał na pobliskim słupie ogłoszeniowym. To nie może być prawda. Serce zaczęło mi bić szybko, ręce się spociły. Zespół Kuby po pięciu latach wraca ze Stanów do Lublina, żeby dać koncert. Po pięciu latach. W ciągu tych lat nie odezwał się do mnie ani razu. Nie napisał, nie zadzwonił. Jakbym nic dla niego nie znaczyła. Ja, jego żona. I teraz też, o jego powrocie muszę dowiadywać się z ogłoszeń na słupach! Płakać mi się chciało, a wszystkie wspomnienia wróciły w ciągu chwili.

Kuba wyjechał do Stanów gonić swoje marzenia. Nie liczył się z moim zdaniem, dla niego ważna była tylko muzyka. Muzyka, przy której zrodziła się nasza miłość. I przez muzykę wszystko straciliśmy. Ja straciłam.

Przez te lata starałam się ułożyć swoje życie. A kiedy już mi się to udało, pojawia się plakat z informacją, że wraca. Na jak długo? Czy się spotkamy? Czy w ogóle się odezwie? Tysiące pytań pojawiło się w mojej głowie. Mój bezpieczny i poukładany świat zaczął się trząść.

Odeszłam od plakatu, wzięłam głęboki oddech, objęłam się ramionami bo poczułam ogromny chłód, chociaż kwietniowe słońce dość dobrze grzało. Nie chciałam jeszcze wracać do domu. Musiałam sobie wszystko w głowie poukładać, uspokoić się zanim wrócę do siebie, do niego, do swojego innego życia. Życia bez Kuby.

Szłam lubelską starówką i rozmyślałam. Wszystko zaczęło mi się przypominać, ja , on, my, jego nieodłączna gitara. "